powrót do pracy - przekleństwo czy błogosławieństwo?

Przebiegł mi rok między palcami. Moja córka skończyła rok. Blog skończył rok. I minął rok mojej wolności. A może niewoli? Pewnie zależy kogo zapytać. Różnie przecież mówią. Od „nie bałaś się tak zostawić dziecka?”, do „no, wyszłaś z tego domu”. Prawda jak zwykle, leży gdzieś pośrodku.

Rwetes cały o to, że poszłam do pracy. I nic tam, plany moje z początków ciąży, nic tam sto milionów pomysłów na to, co będę robić potem. Jakby w ogóle było jakieś „potem”. Praca spłynęła sama. Po prostu się przydarzyła. I jest.

Wracając do tego „potem”. Wszystko co do tej pory planowałam było „potem”. Jakby miało być jakieś BUM. Jakiś wybuch wielki po ukończeniu przez potomstwo (no, potomkinię) pierwszego roku życia. A tu nic. Zupełnie nic. Zwyczajnie, życie weszło na nowe tory, trzeba było przeorganizować plan dnia i leci dzień za dniem z prędkością światła.

Udało nam się, z nieocenioną pomocą najlepszej instytucji w tym kraju, babci, jakoś sprawić, że życie funkcjonuje stałym rytmem. Intensywnym, nie ukrywam, ale stałym. Obowiązki próbujemy łączyć z przyjemnością  i w ramach aktywnego spędzania czasu z dzieckiem uczymy się wspólnie odkurzać. Spoko, książki też czytamy, jakby ktoś mnie chciał oskarżyć o nieodpowiedni rodzaj wychowania.

Powrót do pracy mnie przerażał. Kurczę, serio. No byłam święcie przekonana, że to się nie może w ogóle wydarzyć. Gdzie ja się oderwę na TYLE GODZIN codziennie od ogniska domowego. Jak to moje dziecko sobie beze mnie poradzi? Umrze z głodu, albo na dżumę przez brud.

A tu szok. Gigantyczny, przerażający szok. Zrobił mi dziurę w mózgu. Okazało się, że dziecko żyje. Szczęśliwe. Dżuma nie panuje, więc to dobry znak.

Powrót do pracy zrobił mi też maleńką dziurę w sercu z którą musiałam się pogodzić. Nie jestem potrzebna 24 godziny na dobę. Na szczęście rekompensuję sobie te dziurę, kiedy wracam, a malutkie rączki wyciągnięte są w moją stronę.

No, ale żeby się nie roztkliwiać, prawda jest też taka, że poza całym cierpieniem i tęsknotą za płaczem, rozmazaną kupą i jedzeniem wyrzuconym z talerza, trochę odpoczywam. I nic to, że muszę wstać godzinę przed Mańką, nic, że muszę zrobić te milion rzeczy, na które miałam cały dzień, wieczorem. Wiem, że moje dziecko zawsze jest w dobrych rękach i mogę spokojnie oddać się myśleniu o sprawach normalnych dorosłych przez 8 godzin dziennie.

O dziwo, powrót do pracy dał mi niesamowitego kopa do działania. Ogarniamy życie na zmianę, każdy robi co może (chociaż nie ukrywam, unikam jak ognia robienia prania…) i mamy też czas i ochotę na zabawę z małą. Stres związany z tym, że wszystko muszę mieć poukładane gdzieś uciekł. Chyba nie mam na niego czasu. I dzięki temu staramy się czerpać z chwil spędzonych wspólnie jeszcze więcej. I częściej się śmiejemy.

Brakuje mi tylko snu, ale w życiu zawsze jest coś za coś.

Z pamiętnika małej Marii:

• Mańka nie jest już taka mała. 10 i pół kilograma nie jest łatwo nosić
• Noszenie na szczęście się kończy. Meryl chodzi, dzielnie pokonując coraz to nowe przeciwności.
• Osiągnęliśmy już pewien rodzaj komunikacji werbalnej – mniam. Do perfekcji. W każdej możliwej sytuacji.
• Tyle razy powtarzamy odgłosy wydawane przez przeróżne zwierzęta, że dziwię się, że zamiast „dzień dobry”, nie mówię „miau”.
• „Nie ma” jest dzisiejszym odkryciem. Jest w zasadzie odkryciem stulecia, bo do wieczora towarzyszyło nam cały czas. Wieczorem na szczęście przyszedł czas na „mniam”, więc mamy urozmaicony harmonogram zadań.

To tyle ode mnie.

Wrócę niebawem.

Buziak, M.